Anna Katarzyna Konstancja (1619–1651), córka króla polskiego Zygmunta III i Konstancji z domu Habsburg, przyszła na świat 7 VIII 1619 w Warszawie. Wychowywała się na dworze królewskim pod opieką matki, a po jej śmierci w 1631 pod opieką Urszuli Gienger. Na sejmie wiosennym 1632 wyznaczono jej jako oprawę starostwa: brodnickie, golubskie i tucholskie. Starostwa te odebrano jej w r. 1638, gdy doszła do pełnoletności. Po śmierci Zygmunta III królewna przebywała nadal na dworze, jużto w Warszawie, jużto w Wilnie, biorąc udział w uroczystościach, urządzanych z okazji małżeństwa króla, hołdu pruskiego i innych. W r. 1638 udała się razem z Władysławem IV do Baden i Wiednia, a w r. 1639 do Prus, do Szczytna. W r. 1637 rozpoczęto rokowania o małżeństwo A. z arcyksięciem Ferdynandem Karolem, dziedzicem Tyrolu (był to syn Leopolda, brata cesarza Ferdynanda II i arcyksiężnej Klaudji). Rokowania te odnowiono potem w r. 1639 i 1641. Ostatecznie pozostały one bezowocne, tak wobec nieuzgodnienia sprawy posagu królewny, jak i młodego wieku arcyksięcia (w r. 1639 liczył lat 11). Myślano potem na dworze polskim o małżeństwie A. z Fryderykiem Wilhelmem, elektorem brandenburskim, ostatecznie jednak wyszła za Filipa Wilhelma, księcia neuburskiego. Ten przybył w lutym 1642 do Warszawy, a 8 VI t. r. odbył się ślub jego z A. Hojnie wyposażona (posag jej wynosił 243.333 tal.), opuściła A. w czerwcu 1642 Warszawę, udając się do swego księstwa. W r. 1645, potem w r. 1646 pisała razem z mężem do stanów polskich, prosząc o interwencję w sporze z Fryderykiem Wilhelmem i ostrzegając przed machinacjami tegoż. Bardzo nabożna, miła w obejściu, była A. lubiana przez Polaków, zostawiła też po sobie dobrą pamięć wśród swych poddanych. Zmarła 8 X 1651. Zwłoki jej złożono w kościele jezuitów w Düsseldorfie, dokąd za życia swego sprowadziła relikwje św. Stanisława Kostki.
Hassenkamp, D. Ehebund d. poln. Prinzessin Anna Katharina Konstantia mit Philipp Wilhelm v. Pfalz Neuburg. (Zeitschr. d. hist. Geschichtsvereins f. d. Provinz Posen, 1894); Enc. Org.; Pamiętnik Albrechta Stan. Radziwiłła, P. 1839.
Władysław Czapliński